خدایا می شود باران ببارد ؟
این بغض به تنهایی از گلویم پایین نمی رود بخدا…

روزی "اندوه" به روستای ما آمد ، "گفتیم رهگذر است ! " ماند! گفتیم مسافر است و خستگی در میکند و میرود ، باز هم ماند و نشست و شروع کرد به بلعیدن ذخیره امیدمان" گفتیم : مهمان بدقدمیست ! دو سه روز دیگر میرود ...و باز هم ماند و ماند و ماند و تبدیل شد به یکی از اعضای ده مان . حال اندوه کدخدا شده و تمام کوچه ها بوی "آه" میدهد . تمام امیدها را بلعید و بجایش "حسرت" در دلها انبار کرد .
پیرترها هنوز به یاد دارند : " روزی که اندوه آمد ، "جهل" نگهبان دروازه روستا بود ....

عقرب.زلف.کجد.تا.قمر.در.عقربه.کارما.چنینه
ای.پری.بیا.درکنارما.جان.خسته.را.مرنجان.
نرگس.مست.تو.بخت.من.خرابه.بخت.من.از.تو.چشم.تو.از.شرابه

چقدر عبرت در این عروسک هاست، و ما از عروسک کمتریم ...
آن ها مرده بودند و زندگی می کردند، ما زندگی می کنیم و مرده ایم ...

راه رفتن را یاد گرفتیم
تا دویدن را بلد شویم
دویدن را یاد گرفتیم
تاراهی برای زودتر رسیدن بیابیم
دویدیم و دویدیم و دویدیم
بی آنکه بدانیم سهم ما از زندگی
فقط دویدن بود
نه رسیدن

همه ی من !
دلم برای زمستان نمی سوزد !
دلم برای بهار تنگ نیست !
دلم می خواهد فقط برای تو تنگ شود !
برای تو که هنوز هم نمی دانی
چقدر عاشقانه های نا نوشته برایت نوشته ام!